Nigdy nie chciałam prosić o pomoc. Uważałam, że na świecie są ludzie bardziej potrzebujący ode mnie. Ale doszło do tego, że nie mam już wyjścia. Choruję od dziecka, to ponad 30 lat walki z cukrzycą, powikłaniami, retinopatią cukrzycową obu oczu i przewlekłą niewydolnością nerek.

W 2013 roku przeszłam laserowe zabiegi na oboje oczu i jeszcze w tym samym roku zabieg witrektomii na prawe oko. W 2019 roku byłam na dializach otrzewnowych, a w 2023 miałam przeszczep nerki. Od tamtej pory cukrzyca tylko pogarsza mój stan.

NFZ musiało ograniczyć mi dawki insuliny. Przez to częstsze skoki cukru wyniszczają też nerkę, ale nie mogę przecież przyjmować większych dawek i tak zatacza się to koło. Najlepszym rozwiązaniem byłaby pompa insulinowa kontrolująca skoki cukru. Jednak to dla mnie zbyt duży koszt.

Nie mogę pracować. Chcę, jednak mój stan jest chwiejny, a przez słaby wzrok nie mam nawet prawa jazdy. Skoki cukru sprawiają, że jestem uzależniona od drugiej osoby. Mieszkam z rodzicami i jedyne co mam to ich wsparcie i renta, bo nie przysługuje mi już refundacja pompy.

Boję się o swoje zdrowie, o to czy cukrzyca całkowicie wyniszczy mi nerkę, a potem organizm. Stoję pod ścianą, dlatego zdecydowałam się poprosić o pomoc w uzbieraniu ogromnej kwoty na sprzęt. Nawet najmniejsze wsparcie jest nieocenione i pozwoli mi przynajmniej odzyskać część normalności.

Ania