Historia Ochotniczej Straży Pożarnej w Trzeboszu to barwny wątek miejscowej społeczności, sięgający aż do pierwszej połowy XX wieku. Dzięki zabezpieczeniu dokumentów w Archiwum Państwowym w Lesznie, możemy zgłębić niektóre interesujące fakty z tamtego okresu.

Data założenia OSP w Trzeboszu, 22 lutego 1924 roku, stanowi kamień milowy w historii bezpieczeństwa lokalnej społeczności. Warto jednak podkreślić, że już od 1906 roku funkcjonowała tam dworska straż pożarna, a za sprawą zaangażowania miejscowych entuzjastów, udało się przekształcić ją w organizację ochotniczą.

W gronie założycieli znajdują się nazwiska, które zapisują się w historii miejscowości: Franciszek Jagodzik, Karol Łopata, Andrzej Siebert, Gustaw Ast, Oskar Ecke, Jan Kalethe, Robert Schulz, Marks Wecke oraz wielu innych nie mniej zasłużonych mieszkańców.

Początkowo liczebność OSP w 1924 roku wynosiła 15 osób, jednakże dynamika rozwoju jednostki była imponująca. Już cztery lata później, pierwsza lustracja jednostki w 1928 roku odnotowała dostateczną ocenę, z jedynym mankamentem w postaci niemieckich napisów na sikawce konnej.

Szczególnie interesujący jest fakt, że strażacy regularnie ćwiczyli się w sezonach letnich, odbywając treningi co 14 dni. To zaangażowanie w podnoszenie własnych umiejętności przekładało się na skuteczność ich działań w razie zagrożenia.

Obszar działania OSP obejmował kilkanaście miejscowości, w tym Trzebosz, Pakówka, Dąbrówka, Wydartowo, Golina Wielka, Golinka, Gołaszyn, Karolewo, Tarchalin, Szemzdrowo, Bojanowo, Rojęczyn, Kaczkowo, Klapowo oraz Potrzebowo. Ta rozległa sfera działalności świadczy o znaczeniu oraz wszechstronności misji strażaków.

Warto również spojrzeć na dane demograficzne z tamtego okresu. W 1928 roku Trzebosz liczył 310 mieszkańców, zamieszkujących 60 budynków mieszkalnych oraz korzystających z 118 budynków gospodarczych. Oprócz tego, na terenie wioski istniało 61 studni o głębokości 4-5 metrów oraz 7 stawów.

Historia OSP w Trzeboszu jest nie tylko zapiskiem w archiwach, ale również inspirującym przykładem zaangażowania społeczności lokalnej w zapewnienie bezpieczeństwa i pomocy w potrzebie. Dzięki staraniom wielu niezłomnych mieszkańców, dziedzictwo tych, którzy stworzyli tę jednostkę, jest nadal żywe i obecne w lokalnej społeczności.