Stefan Bobrowski mimo młodego wieku, decydował o ważnych kwestiach politycznych i wojskowych.
– Śmierć jego była bolesną stratą dla Tymczasowego Rządu Narodowego, tym boleśniejszą, że został zabity przez rodaka, prawdopodobnie z nienawiści politycznej. 

Był to młodzieniec niepospolitych zdolności, niepośledniego na swój wiek wykształcenia, ale czym się oznaczał nade wszystko, to niezwykłą, prawie intuicyjną znajomością ludzi, umiejętnością obcowania, pociągania i posługiwania się nimi, i pod tym względem stworzony był na konspiratora – opisywał Stefana Bobrowskiego jego starszy brat Tadeusz.

Bobrowski stracił życie w pojedynku. Został do niego wyzwany po tym, jak odmówił podania ręki fałszywemu wysłannikowi rządu hr. Adamowi Grabowskiemu. Wyzwania nie przyjął,  wymawiając się sprawowanym przez siebie urzędem. Sprawą zajął się sąd honorowy. Do pojedynku na pistolety doszło 12 kwietnia 1863 roku. W lesie łaszczyńkim stanęli na przeciw siebie hr. Adam Grabowski, doskonały strzelec, i mający problemy ze wzrokiem Stefan Bobrowski – ówczesny premier rządu powstańczego. Wynik potyczki łatwo było przewidzieć. Kula ugodziła Bobrowskiego prosto w serce. O okolicznościach zdarzenia do dzisiaj wiadomo niewiele.

Na miejscu pojedynku, w lesie łaszczyńskim w pobliżu Żylic 3 października 1963 r., aby uczcić pamięć powstańca, mieszkańcy powiatu rawickiego postawili kamień z czarnego granitu, który nazwany jest „Kamieniem Bobrowskiego”. Na tablicy pamięci umieszczono informację: „Stefan Bobrowski, ur. 17.1.1840 r., zm. 12.04.1863 r. Członek Centralnego Komitetu Narodowego Powstania Styczniowego. Naczelnik miasta Warszawa. Faktyczny kierownik walki w pierwszym okresie powstania. Premier rządu. Przywódca „czerwonych”. Zginął w sprowokowanym przez „Białych” pojedynku (…).” Natomiast grób Stefana Bobrowskiego znajduje się na cmentarzu w Łaszczynie. (źródło: Muzeum Ziemi Rawickiej)